"COLETTE" - Valerie Perrin
Rok 2010. Agnes nie potrafi pogodzić się z porzuceniem przez męża, który odszedł do młodszej kobiety – tej samej, którą jako reżyserka sama wybrała na jego partnerkę w filmie. Kiedy zmaga się z zawirowaniami we własnym życiu, otrzymuje telefon z żandarmerii w burgundzkim miasteczku Gueugnon z informacją o śmierci jej ciotki, Colette Septembre. Problem w tym, że Colette zmarła już trzy lata wcześniej.
Agnes postanawia udać się do Burgundii i spróbować sama odkryć, kto tak naprawdę został wówczas pochowany na cmentarzu w Gueugnon. Wkrótce odkrywa, że nie znała swojej ciotki tak dobrze, jak sądziła i jak niewiele wiedziała o kobiecie, u której w dzieciństwie i młodości spędzała wakacje.
- opis Wydawcy
Agnès, dojrzała kobieta, która dawno temu porzuciła rodzinne strony, wraca do rodzinnego miasteczka po wiadomości o śmierci swojej ciotki Colette. Problem w tym, że... Colette już kiedyś zmarła. Przynajmniej tak sądziła Agnès, bo uczestniczyła w jej pogrzebie. Kiedy pojawia się druga śmierć, wszystko zaczyna się komplikować.
Agnès próbuje rozwikłać zagadkę i krok po kroku odkrywa życie Colette – kobiety, której tak naprawdę nigdy nie znała. Pomagają jej w tym nagrania, listy, ślady pozostawione w przeszłości. Im więcej wie, tym bardziej zaczyna rozumieć także siebie. A jednocześnie powoli odzyskuje kontakt z tym, co kiedyś zostawiła za sobą: z własną tożsamością, z rodziną, z pamięcią.
W „Colette”, podobnie jak w innych powieściach Perrin, mamy do czynienia z narracją wielowarstwową. Autorka przeskakuje w czasie, pozwala mówić różnym postaciom, miesza teraźniejszość z przeszłością. Robi to jednak w sposób płynny i łagodny, dzięki czemu czytelnik czuje się prowadzony, a nie zagubiony. Pozwala to na lepsze poznanie historii oraz odkrycie całości. Autorka pisze o emocjach z dużą subtelnością. Nie dramatyzuje, nie epatuje cierpieniem, nie moralizuje, a pokazuje stany rzeczy często półsłówkami, niedopowiedzeniami, a czasem ciszą między zdaniami. To styl, który nie narzuca interpretacji tylko daje przestrzeń czytelnikowi, by sam to poczuł.
W swoich książkach Perrin chętnie osadza akcję w małych miasteczkach, na prowincji, wśród zwykłych ludzi. Jej styl jest ciepły, ale nie naiwny, smutny, ale nie rozpaczliwy. Porusza tematy takie jak śmierć, samotność, przemijanie, pamięć – ale zawsze zostawia miejsce na nadzieję.
Data wydania - 21.05.2025
Liczba stron - 576
Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Albatros!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz